Prvo pominjanje značajnijeg broja Slovenaca u Srbiji je vezano za ekonomske migracije i sezonske poslove u XIX veku, tačnije za period posle oslobođenja Srbije od turske okupacije i početka obnove njene državnosti od 1883. godine. Pouzdanih podataka o broju Slovenaca u Kneževini Srbiji nema, ali se zna da su se slovenački rudari interesovali za rudarstvo u Majdanpeku. Krajem XIX veka, 1880. godine, slovenački rudari se pominju u Vrdniku i još nekim fruškogorskim naseljima. 

Nešto intenzivnije migracije Slovenaca ka Srbiji su počele u periodu između dva svetska rata, neposredno po stvaranju Kraljevine SHS, kada se određeni broj Slovenaca doselio u Beograd koji je kao prestonica nudio veliki broj radnih mesta u ondašnjoj kraljevskoj upravi i administraciji.

Sledeći talas doseljavanja Slovenaca u Srbiju desio se posle Drugog svetskog rata, za vreme tzv. agrarne kolonizacije Vojvodine, kada je u pet banatskih naselja (Vršac, Gudurica, Velika Greda, Banatsko Plandište i Dužine) doseljena 801 slovenačka porodica, od čega je trećina kolonista došlo iz okruga Ljubljana i Celje. Ovaj proces doseljavanja Slovenaca u Banat je bio završen do kraja 1946. godine i predstavljao je poslednji veći imigracioni talas, jer u drugoj polovini XX veka nije bilo značajnijeg doseljavanja Slovenaca u Srbiju.

Danas, i ako malobrojna, populacija Slovenaca u Južnom Banatu je po mnogo čemu specifična i vrlo interesantna, o čemu nam, u ovoj epizodi serijala „Slovenci, Rumuni i Slovaci u Južnom Banatu“ svedoči i Josip Veber, osnivač i predsednik Udruženja Slovanaca Južnog Banata „Logarska dolina„.

Projekat javnog informisanja „Slovenci, Rumuni i Slovaci u Južnom Banatu“ sufinansira Ministarstvo kulture i informisanja Republike Srbije.